Niczego mi tak nie żal jak porcelany

Niczego mi tak nie żal jak porcelany

 

Niczego mi tak nie żal jak porcelany

17 września 2022 r.–22 stycznia 2023 r.

Galeria Arcydzieł



Wystawa dostępna w ramach biletu do Galerii Arcydzieł. Kup bilet>

 

Czesław Miłosz, Piosenka o porcelanie

Różowe moje spodeczki,

Kwieciste filiżanki,

Leżące na brzegu rzeczki

Tam kędy przeszły tanki.

Wietrzyk nad wami polata,

Puchy z pierzyny roni,

Na czarny ślad opada

Złamanej cień jabłoni.

Ziemia, gdzie spojrzysz, zasłana

Bryzgami kruchej piany.

Niczego mi proszę pana

Tak nie żal jak porcelany. (…)

Washington D.C., 1947

 

Przepaloną w ogniu płonącego miasta i rozbitą na najdrobniejsze kawałki porcelanę można jeszcze dziś znaleźć w wielu miejscach w Warszawie: w wykopach budowlanych, w antykwariatach, muzeach i mieszkaniach.  Pokolenie, które pamięta czas wojny, odchodzi. Piosenką o porcelanie Czesława Miłosza przypominamy historię okaleczonego miasta i tragicznych losów mieszkańców Warszawy.

Na wystawie prezentujemy szczątki dawnej porcelany i fajansów, tych najcenniejszych, misternie wykonanych, głównie w XVIII wieku. Duża część z prezentowanych zabytków pochodzi z prywatnych kolekcji warszawskich i nigdy nie była pokazywana publicznie. Po wojnie porcelanowe szczątki zostały odkopane spod gruzów rękami mieszkańców Warszawy. Niektóre spalone i poniszczone filiżanki i imbryki ocalały z ognia płonących domów podczas powstania warszawskiego. Gdyby nie wojna, te najcenniejsze z pewnością znalazłyby się w zbiorach muzealnych.

Logotypy